«Ο Τσελεμεντές είναι συνώνυμο των οδηγών μαγειρικής πλέον. Εγώ στον Τσελεμεντέ υποκλίνομαι. Ήμουν σε μια σύναξη που κάναμε μεταξύ μας οι σεφ στο Παρίσι, με μεγάλους σεφ που τους έχουμε σε τρομερά μεγάλη εκτίμηση, και λέγαμε γενικά για τη γαστρονομία τη γαλλική και για την ιστορία και άρχισα και εγώ να αναφέρω για την αρχαία Ελλάδα, έφτασα στον Τσελεμεντέ και διαπίστωσα ότι όλοι τον ήξεραν!
Ήξεραν πάρα πολύ καλά πόσο καλό έκανε στην ελληνική κουζίνα και στην εξέλιξη αυτής. Και λεω «μπράβο Τσελεμεντέ, υποκλίνομαι». Γιατί αυτό είναι, είναι αυτό που σε βγάζει από τα στενά όρια μιας χώρας, σε όποιο επίπεδο και αν είναι αυτό, σε όποια δουλειά και αν κάνεις και σε κάνει γνωστό παντού. Αυτό έκανε ο Τσελεμεντές.
Πήρε την παραδοσιακή κουζίνα και της έδωσε μια άλλη οντότητα με τις δικές του προσθήκες οι οποίες όμως ήταν πολύ έξυπνες και χαρακτηρίζονταν από γνώση και από αισθητική. Για μένα ο Τσελεμεντές –γιατί έχω μελετήσει πάρα πολύ καλά το έργο του- είναι η «βίβλος της ελληνικής κουζίνας». Με ότι σημαίνει αυτό, γιατί η ελληνική κουζίνα δεν είναι ένα πράγμα, είναι ένα μωσαϊκό από διαφορετικές κουζίνες που είχαμε επιρροές και αυτή είναι η γοητεία της κουζίνας. Εγώ είμαι υπέρ της τοπικής κουζίνας στην Ελλάδα αλλά δεν υπάρχει μια ελληνική κουζίνα οπότε έρχεται ο Τσελεμεντές και σου λεει έχουμε αυτό, έχουμε το άλλο, αυτή είναι η βάση μας, αυτό ξέρουμε την αγροτική κουζίνα. Πως θα κάνουμε την αγροτική, αστική κουζίνα; Ο άνθρωπος είχε ταξιδέψει, είχε πάει Γαλλία, είχε πάει Αυστρία, είχε πάει Αμερική και έκανε σπουδές στη μαγειρική εκεί και έβαλε το χεράκι του και έκανε αυτό που έχουμε σήμερα για ελληνική αστική κουζίνα.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον από τον τσελεμεντέ δεν είναι μόνο ότι είναι ένα βιβλίο μαγειρικής, είναι οι συμβουλές οι χρηστικές που έχει. Δηλαδή το διαβάζεις και λες «μ’ αρέσει που είμαι γυναίκα. Μα τι ωραίο που είναι, τι κομψό». Και αυτό που λέμε η γνώση της οικιακής οικονομίας, τα οικοκυρικά και όλα αυτά, τι ωραία που περνάνε μέσα από το βιβλίο του Τσελεμεντέ…
